Mr. Otto Maximiliaan baron van Boetzelaer trouwde in 1916 met Ursula Cunera jonkvrouw van Asch van Wijck. Zij groeide op op Landgoed Prattenburg in Rhenen. Omstreeks 1920 is hij met zijn gezin in Dinther (NB) gaan wonen, vanwege zijn werk als griffier bij het Kantongerecht in Veghel. Na opheffing van dit Kantongerecht kreeg hij een functie bij de Raad van Beroep in Den Bosch. Van 1935 tot 1954 was Otto Maximiliaan Heemraad bij het Waterschap Maartensdijk.

Van 1934 tot 1943 (officieel zelfs tot 1946) is het landgoed gemeenschappelijk eigendom van de vier erfgenamen van Willem Carel gebleven. Het landhuis is in en tot vlak na de Tweede Wereldoorlog door verschillende legermachten bezet geweest. Na de verdeling werd Otto Maximiliaan eigenaar van het stuk grond waar Eyckenstein op staat. In juni 1946 kwam hij er vanuit Noord-Brabant met zijn vrouw en zijn zoon Rutger Wessel (1918) wonen. Voorafgaand aan de verdeling had Otto Maximiliaan al 51 ha van het landgoed Roverestein teruggekocht.

Er moest, na de verwaarlozing en schade door de bezetting, veel aan gebeuren. Zij hebben het huis weer bewoonbaar gemaakt. Vanwege de woningnood na de oorlog woonden er in die tijd vier families in het landhuis: het gezin Van Boetzelaer, het tuinmansgezin en nog twee gezinnen. Als gezinnen weggingen kwamen er weer nieuwe voor in de plaats. In 1954 is Otto Maximiliaan van Boetzelaer overleden.

Mr. Willem Carel baron van Boetzelaer, de tweede zoon, is in 1878 op Eyckenstein gaan wonen, omdat er voor zijn steeds groter wordende gezin te weinig ruimte in zijn woning tegenover Sandwijck was. Willem Carel was burgemeester van De Bilt en tevens Heemraad bij het Waterschap Maartensdijk. Willem Carel heeft in het noordelijke deel van het landgoed een groot gebied laten ontginnen. Hij heeft in Eyckenstein veel verfraaiingen aangebracht en heeft ook het Springerpark aan laten leggen en de huidige kassen en moestuin.

In 1873 trouwde Willem Carel met Margaretha Nicolasina jonkvrouw van Schuylenburch. Margarethe Nicolasina trok met het rijtuig door de provincie Utrecht om onder de Utrechtse adel te evangeliseren. Na het overlijden van zijn moeder in 1880 werd Willem Carel van Boetzelaer eigenaar van landgoed Eyckenstein. Veel verfraaiingen op Eyckenstein zijn geïnspireerd door de inrichting van het Huis Schuylenburg in Den Haag waar Margaretha Nicolasina vandaan kwam.

Familie Van Schuylenburch bezat ook landgoed De Ulenpas in Hoog Keppel, waar zij ‘s zomers verbleven. Willem Cornelis Meijerink was rentmeester van de Ulenpas. Na het huwelijk van Willem Carel en Margaretha Nicolasina kwam de zoon van de rentmeester van De Ulenpas, Willem Evert Meijerink (1859-1935), in dienst als rentmeester van het landgoed. Voor hem werd er langs de Gezichtslaan (nu nummer 276) een grote boerderij gebouwd, die nu nog steeds door nakomelingen van de rentmeester bewoond wordt. De huidige generatie heeft er een bedrijf voor grond- en wegwerkzaamheden.

Elisabeth Charlotta Petronella Both Hendriksen (1809 – 1880) is een nakomeling van Pieter Both, die in 1609 de eerste Gouverneur-Generaal van Nederlands Indië werd. Sinds 1872 was zij weduwe van Mr. Christiaan Willem Johan baron van Boetzelaer van Dubbeldam (1806 – 1872), met wie ze in 1835 trouwde. Hij was kamerheer in buitengewone dienst van de koningen Willem I, II en III en ook was hij lid van de Provinciale Staten van Utrecht en van den Gemeenteraad van Utrecht. Gedurende hun huwelijk hebben zij aan de Oude Gracht in Utrecht gewoond. ‘s Zomers verbleven ze echter op hun ‘buiten’ in De Bilt, landgoed Sandwijck, dat Elisabeth van haar vader geërfd had. In die tijd grensde landgoed Sandwijck aan landgoed Eyckenstein.

Het moeten zeer gelovige en sociaal bewogen mensen geweest zijn. Dat valt ook op te maken uit de grafrede die gehouden werd bij de begrafenis van Mr. Christiaan Willem Johan, waar onder andere Nicolaas Beets gesproken heeft.

Na de dood van Frans Nicolaas Marius Eyck van Zuylichem, de toenmalige eigenaar van landgoed Eyckenstein, verdeelde diens weduwe in 1876 het landgoed in stukjes om ze te veilen. Na twee dagen veilen deed Elisabeth Charlotta Both Hendriksen een bod op het geheel van 673 ha. Zo werd zij eigenares van Eyckenstein en het landgoed en vielen Eyckenstein en Sandwijck onder één beheer. Hoe de veiling van Eyckenstein was opgezet, kunt u in oude krantenberichten lezen. Eyckenstein en Sandwijck waren de eeuw ervoor ook al voor korte tijd onder één beheer geweest. Johannes Sebastiaan van Naamen was in die tijd eigenaar van Sandwijck en kocht Eyckenstein toen Adriaan Hendrik Eyck als patriot naar Frankrijk gevlucht was.
Een oostelijke deel van het landgoed (ongeveer 100 ha) werd daarna weer terugverkocht aan Nicolaas Laurens Burman Eyck tot Zuylichem, één van de erfgenamen van de familie Eyck, die daarop in 1876 de Mauritshoeve als boerderij liet bouwen en het landhuis Roverestein, waar hij ging wonen (Rovere is oud Italiaans voor eik).

Eyckenstein bleef tot 1878 leeg staan. Het landgoed was in gebruik als jachtgebied voor de zonen van de weduwe Elisabeth Charlotta Petronella van Boetzelaer – Both Hendriksen.

Na het overlijden van Adriaan Hendrik Eyck werd zijn enige zoon Maurits Jacob eigenaar van Eyckenstein. Hij woonde hier met zijn familie ‘s zomers en ‘s winters. Ongebruikelijk in die tijd, want rijke mensen hadden toen meestal twee huizen: één voor de winter, meestal in de stad, en één voor in de zomer op het platteland.
Maurits Jacob is twee keer getrouwd geweest. In 1797 trouwde hij met Jacoba Constantia Clifford (1774 – 1799). Zij kregen één zoon: Adiaan Hendrik (1798 – 1808). Na het overlijden van zijn vrouw hertrouwde Maurits Jacob in 1802 met Francina Johanna Burman (1780 – 1843). Ook uit dit huwelijk wordt een zoon geboren: Frans Nicolaas Marius (1806 – 1876).

Maurits Jacob Eyck vervulde na 1795 functies op provinciaal niveau en werd op 7 februari 1803 lid van het Utrechtse gemeentebestuur. Tussen 1808 en 1811 was hij wethouder van de stad Utrecht. Van 1811 tot 1847 was hij burgemeester van Maartensdijk.

In 1818 kocht hij Heerlijkheid Zuylichem. Een heerlijkheid is een bestuursgebied waar de titel ‘heer’ met de daarbij behorende rechten aan ontleend mag worden. Zuylichem ligt in het westen van de Bommelerwaart. Hierna heette de familie voortaan Eyck van Zuylichem. Om precies te zijn: hij noemde zichzelf Burggraaf mr. Maurits Jacob Eyck van Zuylichem, hoewel dat geen erkende titel is geweest. Hij overleed in 1853 op Eyckenstein. Op 80-jarige leeftijd tekende hij een lang lint met alle gebouwen van Eyckenstein.

Maurits Jacob Eyck (1764 – 1853) (aquarel van omstreeks 1775)

Francina Johanna Burman (1780 – 1843) (aquarel van 1790)

Adriaan Hendrik Eyck kocht Eyckenstein op 18 oktober 1777. Adriaan Hendrik Eyck is in 1764 in Vlissingen met zijn nicht Adriane Maria Lammens (1740 – 1786) getrouwd. Zij behoorde tot een burgemeestersgeslacht uit Vlissingen, maar werd geboren in Batavia. Haar ouders waren Pieter Willem Lammens (1711) en Alette Helena Oostwald. Pieter Willem voer in 1736 als buitengewoon Raad van Justitie met de VOC naar Batavia. Zijn zusters Maria Wilhelmina (1709) en Johanna Susanna (1713) voeren als betalende passagiers met hem mee. Deze twee zusters hebben onderweg een uniek dagboek bijgehouden, dat door vererving in onze dagen bij nazaten van de familie Eyck terecht gekomen is. In 2002 is dit dagboek uitgebracht: “Op reis met de VOC”.

Adriaan Hendrik Eyck was sinds 1756 lid van de vroedschap (=stedelijke regering) van Utrecht. In 1784 sloten veel leden van de vroedschap, onder andere Adriaan Hendrik Eyck, zich aan bij de patriotten. Uit deze patriotse vroedschap ontstond de zogenaamde Pretense Raad uit de jaren 1786-1787. Voorzitter van deze Pretense Raad en eerste burgemeester van Utrecht gedurende de jaren 1786-1787 was Adriaan Hendrik Eyck.

Daar de in 1748 opgerichte patriotse burgerkorpsen, die goed bewapend en geoefend waren, een bedreiging vormden voor stadhouder Willem V, week deze uit naar Gelderland en riep hij in 1787 de hulp in van zijn zwager, de Pruisische koning Frederik Willem II. Deze zond in 1787 een sterk leger. De patriotten waren hier niet tegen opgewassen en velen van hen moesten vluchten naar onder andere de Zuidelijke Nederlanden en Frankrijk. Ook Adriaan Hendrik Eyck vluchtte en wel naar Frankrijk. Een en ander betekende dat eind september 1787 de Pretense Raad weg was. Eén maand later namen de Orangistische regenten de plaats in van de Pretense Raad en was het gedaan met de democratie in de stad Utrecht. Adriaan Hendrik Eyck liet in Frankrijk pamfletten drukken en liet ze onder meer in Utrecht en Maartensdijk ophangen. In deze pamfletten adviseerde hij de bevolking niet in te gaan op voorstellen van het Orangistische regentenbestuur om bezittingen van gevluchte patriotten te kopen. Dit had tot gevolg dat er in 1787 een proces tegen Adriaan Hendrik Eyck werd gevoerd, waarbij, op grond van verordeningen, al zijn bezittingen na de komst van de Pruisische troepen in beslag genomen werden. In het krantenartikel leest u over een vonnis in 1790 waarin de bezittingen van onder andere zijn zoon M.J. Eyck in beslag genomen werden en zij gedurende hun leven uit de stad verbannen werden. Op 8 juni 1791 werd Eyckenstein, dat toen bewoond werd door een zuster van Adriaan Hendrik Eyck, geplunderd en nog binnen hetzelfde jaar werd het landgoed geveild en verkocht aan Johannes Sebastiaan van Naamen (Heer van Scherpenzeel en muntmeester in Utrecht tussen 1782-1797). Toen in 1795 de Franse revolutie uitbrak en de Franse troepen kwamen, vluchtte Willem V naar Engeland en keerde Adriaan Hendrik Eyck naar Utrecht terug. Deze kreeg zijn bezittingen op eigen verzoek, waaronder landgoed Eyckenstein, terug. Ook kreeg de populaire oud-burgemeester uit de jaren 1786-1787 bij de gemeenteraadsverkiezingen van 21 april 1795 het hoogste aantal stemmen. Na de installatie van de raad der gemeente Utrecht werd hij dan ook tot Maire (burgemeester) gekozen. In die functie was hij voorzitter van de raad en van het Comité van Algemeen Welzijn. Zowel door zijn bevoegdheden als door zijn persoonlijke prestige was Eyck de eerste man van de Domstad. Op 18 september 1797 nam Adriaan Hendrik Eyck afscheid als burgemeester. Zijn leeftijd was voor hem reden dit ambt neer te leggen. Hij was bijna 72 jaar en zijn gezondheid liet te wensen over. Tot 1802 vervulde hij nog de functie van Maarschalk van Eemland, maar die post had slechts een juridische betekenis. Op 18 juli 1802 overleed Adriaan Hendrik Eyck in Utrecht.

Groninger Courant, 1 oktober 1790: vonnis over M.J. Eyck en anderen. (sententie = vonnis; infaam = oneervol; inhabiel = onbekwaam)

Johanna Christina van Wyck is na het overlijden van haar man Justus van Poolsum hertrouwd met Johan Swaving (schout van Oostveen). Het blijkt uit een boedelscheiding uit 1765 dat onder andere de hofsteden Berkestyn en Rustenhoven onder hun kinderen Johanna Hendrica, Alida en Jacobus Wilhelmus Swaving verdeeld werden. Zo kwam dit voormalige deel van het bezit van Johannes Gerobulus bij het geslacht Swaving terecht. We kunnen hieruit opmaken dat ook het huidige Rustenhoven, het landgoed dat ten westen aan Eyckenstein grenst, ooit één geheel met Eyckenstein gevormd heeft.

Van 1760 tot 1777 is Eyckenstein verhuurd geweest aan de familie Van Kooten. 

Twee dochters van Geertruyd Gerobulus en Egidius van den Bogaart zijn getrouwd met twee zonen uit het geslacht Van Poolsum: Isabella van den Bogaart met Dirck Abraham van Poolsum (advocaat in Utrecht) en Regnera van den Bogaart met Justus van Poolsum (schout van de Lange Ruyge Weyde).

Uit een boedelscheiding uit 1721, na het overlijden van Geertruyd Gerobulus, blijkt dat het landgoed (toen al “hofstede Yckensteyn” genoemd) voor 1/3 deel aan Dirck Abraham van Poolsum toebedeeld werd en voor 2/3 deel aan Justus van Poolsum. Hiermee ging het landgoed over van het geslacht Gerobulus naar het geslacht Van Poolsum. Uiteindelijk is ook het laatste 1/3 deel bij Justus van Poolsum terecht gekomen. In een boedelscheiding uit 1735 staat dat de twee dochters van Justus van Poolsum, Sandrina Gerarda van Poolsum en Johanna van Poolsum, samen o.a. “twee derde parten van hofstede, met 61 mergen lands” toebedeeld krijgen. Een “derde part van hofstede met 61 mergen lands” werd aan Justus van Poolsums tweede vrouw Johanna Christina van Wyck toebedeeld. Een ‘hofstede’ was een buitenplaats. Een ‘mergen’ is hetzelfde als een ‘morgen’ en staat gelijk aan de hoeveelheid land die men in één morgen kon ploegen, ongeveer 0,85 hectare.

? - 1627 Familie van Lamsweerde
1627 - 1651 Familie van Vianen