Hieronder wordt een korte beschrijving van het bos gegeven.
Aan deze eiken heeft Eyckenstein waarschijnlijk zijn naam te danken.
Foto rechts: één van de
eeuwenoude eiken.
Deze boom stond ooit langs een laan
van het
rechtelanenstelsel.
In het parkgedeelte van het bos, dat door architect Leonard Springer ontworpen is, staan eveneens zeer oude eiken en beuken, die ongeveer van dezelfde ouderdom zijn als hierboven beschreven eiken. Ook hiervan zijn er ondertussen al vele gesneuveld door verschillende oorzaken als storm, bliksem of puur ouderdom. In de jaren zeventig hebben we een aantal zeer droge jaren gehad, die voor veel oude bomen fataal zijn geweest. Hoewel het niet echt aangetoond kan worden, heerst het vermoeden dat grondwateronttrekking mede oorzaak was van een veel te lage grondwaterstand. Jarenlang heeft de vijver achter huis in die tijd drooggestaan.
Eén van die oude bomen in het bos is een prachtige, torenhoge rode beuk.
Op vier verschillende plaatsen in het parkgedeelte zijn ooit bosjes tamme kastanjebomen aangepland (niet te verwarren met de wilde, of paardekastanje), die nog steeds een rijke vrucht opleveren. Kastanjes kunnen goed gegeten worden, bijvoorbeeld rauw (gepeld), gepoft of gekookt als puree. Deze boomsoort hoort van nature in het Middellandsezeegebied thuis.
Oude tammekastanjeboom (ondertussen gestorven en verwijderd)
Grote delen van het bos zijn met naaldhout aangeplant. Er zijn verschillende soorten naaldhout te vinden, zoals fijnspar, douglas, reuzenzilverspar, tsuga. Deze percelen zijn ten behoeve van de houtproductie aangeplant. Ten noorden van het landhuis Roverestein, dat zelf in het verleden ook tot Eyckenstein behoord heeft, staan een aantal meer bijzondere naaldhoutsoorten, zoals nordman en blauwspar.
Vanaf de vijver achter het landhuis loopt de zinksloot tot diep in het bos (zie de kaart). Ooit is deze aangelegd om het gebied te ontginnen. Lang geleden werd hierover met een schuit het bos in en uit gevaren. Door de zinksloot stroomde altijd veel water vanuit het bos naar de vijver en vandaar door Maartensdijk naar het westen. Maar met de huidige lagere grondwaterstand staat de sloot vrijwel altijd droog en is varen hier niet meer mogelijk. Langs de westzijde van de sloot is indertijd een zogenaamd "jaagpad" aangelegd: een pad voor jaagpaarden die de schuiten moesten trekken. Eind 2003 zijn de zinksloot en het jaagpad tijdens het project voor het herstellen van oude parkelementen ontdaan van een dikke laag blad.
Mr. Willem Carel van Boetzelaer heeft de zinksloot ooit halverwege gedempt om zo geen waterschapsbelasting over het noordelijke deel van het landgoed te hoeven betalen. Op de kaart ligt het gedempte deel bij het dunne lijntje.
Zinksloot door het bos
